Çocuklarımız bizim en değerlimizdir. Onlar için yoktan var etmeye çalışırız, olmayanı da oldururuz. Belki de hata yaparız; onların her dediğini yapmak, onları bize kazandırmak yerine kaybettirir. Çünkü her dedikleri olduğunda elindekilerin kıymetini anlamazlar. Tıpkı biz büyükler gibi; oysa ki bir şeyleri eksik olursa, o eksik olan şey için mücadele ederler. Bu mücadele sırasında öğrenmesi gerekenleri, doğru ya da yanlışları kendileri öğrenebilirler.
Anne ve babaların işi çok zor; bir de ergenlik dönemi var ki, en büyük ve en zor dönemdir. Bu dönemde her zamankinden daha çok dikkatli olmalıyız. Çünkü çocuğumuzun hata yapmaya en elverişli olduğu dönem ergenlik dönemidir. Bu dönemde arkadaş çevresi, konuşma tarzı, giyim tarzı ve vücudundaki değişiklikler gibi her şeye hazırlıklı olmalıyız.
Öyle zamanlar gelir ki, çocuğumuzu ne kadar istesek de her şeyden koruyamayız. Doğru arkadaşlıklar ve doğru çevreyi biz seçemeyiz. Seçmeye çalışırsak çocuğumuzu kaybederiz. Burada çocuk psikolojisi devreye girer. Onlar belli bir yaşa gelene kadar bizim doğrularımız onlara yanlış, onların doğruları ise bize yanlış gelir. Çocuklarımızı yaptıkları yanlışlardan korumaya çalışırken, kimi zaman yanlışlardan çocuklarımızı koruyamayız; düşman gibi görünürüz onların gözünde.
Aslında onları düşündüğümüz için ama yanlış anlaşılırız işte. Çocuğumuzun dünyasında bir anda düşman oluruz. Bu sefer her şeyi bizim inadımıza yapar. Yavaş yavaş kaybederiz; bu yaklaşımımız onu daha çok dışarıya yöneltir. Dışarıda onun her dediğine tamam diyenler daha gözde olurlar; zamanla bizden uzaklaşırlar. Bizler çocuklarımızla arkadaş gibi olmalıyız; anne-çocuk ya da baba-çocuk ilişkisi olmamalıdır aramızda. Bu arkadaşlığı sadece onlardan beklememeliyiz; biz de onlara açık olmalıyız, dertlerimizi ve sıkıntılarımızı onlara açmalıyız, tabii ki onları sıkmadan. Evde onlara kendilerine ait bir yaşam alanı oluşturulmalı, kendi dünyaları gibi. Tabi ki çok eve kapanmayacak, çıkıp gezecek arkadaşları olacak. Ama bunların hepsi anne ve babaların kontrolü altında, ama ona hissettirmeden. Çocuğumuzla çıkıp gezmeliyiz; birlikte bir şeyler yaparsak ona daha yakın oluruz, birlikte daha çok vakit geçirirsek onu daha iyi anlayabiliriz.
Bu dönemde agresif, sinirli ve aşırı duygusal olurlar. Bizlerin üstüne düşen görev de sabırlı olmak ve alttan almaktır. Bu dönemde siz ne derseniz yanlış anlar; babalar annelere göre daha az sabırlıdır. Bu durumda anne her iki tarafı da idare etmek zorunda kalır. Ama önemli olan çocuğumuzdur. Ses tonumuz, davranışlarımız; bunların hepsi o dönemde dikkat etmemiz gereken unsurlardır. Ergenlik döneminde çocuğumuza küçük bir çocuk gibi davranmaktan sakınmalıyız. Aslında her şeyi kendisi yapabilirmiş gibi gözükmeliyiz, ama her attığı adımı dikkatlice izlemeliyiz.
Aslında biz ebeveynlerin yapması gerekenler söylenmekle bitmez. Sabırlı, dikkatli ve anlayışlı olmakta yarar var. Çocuklarımızla arkadaş gibi olalım; sevgimizi aşırı yansıtmayalım ki bizim sevgimizi kullanıp hata yapmasınlar.
Anne ve babaların işi çok zor; bir de ergenlik dönemi var ki, en büyük ve en zor dönemdir. Bu dönemde her zamankinden daha çok dikkatli olmalıyız. Çünkü çocuğumuzun hata yapmaya en elverişli olduğu dönem ergenlik dönemidir. Bu dönemde arkadaş çevresi, konuşma tarzı, giyim tarzı ve vücudundaki değişiklikler gibi her şeye hazırlıklı olmalıyız.
Öyle zamanlar gelir ki, çocuğumuzu ne kadar istesek de her şeyden koruyamayız. Doğru arkadaşlıklar ve doğru çevreyi biz seçemeyiz. Seçmeye çalışırsak çocuğumuzu kaybederiz. Burada çocuk psikolojisi devreye girer. Onlar belli bir yaşa gelene kadar bizim doğrularımız onlara yanlış, onların doğruları ise bize yanlış gelir. Çocuklarımızı yaptıkları yanlışlardan korumaya çalışırken, kimi zaman yanlışlardan çocuklarımızı koruyamayız; düşman gibi görünürüz onların gözünde.
Aslında onları düşündüğümüz için ama yanlış anlaşılırız işte. Çocuğumuzun dünyasında bir anda düşman oluruz. Bu sefer her şeyi bizim inadımıza yapar. Yavaş yavaş kaybederiz; bu yaklaşımımız onu daha çok dışarıya yöneltir. Dışarıda onun her dediğine tamam diyenler daha gözde olurlar; zamanla bizden uzaklaşırlar. Bizler çocuklarımızla arkadaş gibi olmalıyız; anne-çocuk ya da baba-çocuk ilişkisi olmamalıdır aramızda. Bu arkadaşlığı sadece onlardan beklememeliyiz; biz de onlara açık olmalıyız, dertlerimizi ve sıkıntılarımızı onlara açmalıyız, tabii ki onları sıkmadan. Evde onlara kendilerine ait bir yaşam alanı oluşturulmalı, kendi dünyaları gibi. Tabi ki çok eve kapanmayacak, çıkıp gezecek arkadaşları olacak. Ama bunların hepsi anne ve babaların kontrolü altında, ama ona hissettirmeden. Çocuğumuzla çıkıp gezmeliyiz; birlikte bir şeyler yaparsak ona daha yakın oluruz, birlikte daha çok vakit geçirirsek onu daha iyi anlayabiliriz.
Bu dönemde agresif, sinirli ve aşırı duygusal olurlar. Bizlerin üstüne düşen görev de sabırlı olmak ve alttan almaktır. Bu dönemde siz ne derseniz yanlış anlar; babalar annelere göre daha az sabırlıdır. Bu durumda anne her iki tarafı da idare etmek zorunda kalır. Ama önemli olan çocuğumuzdur. Ses tonumuz, davranışlarımız; bunların hepsi o dönemde dikkat etmemiz gereken unsurlardır. Ergenlik döneminde çocuğumuza küçük bir çocuk gibi davranmaktan sakınmalıyız. Aslında her şeyi kendisi yapabilirmiş gibi gözükmeliyiz, ama her attığı adımı dikkatlice izlemeliyiz.
Aslında biz ebeveynlerin yapması gerekenler söylenmekle bitmez. Sabırlı, dikkatli ve anlayışlı olmakta yarar var. Çocuklarımızla arkadaş gibi olalım; sevgimizi aşırı yansıtmayalım ki bizim sevgimizi kullanıp hata yapmasınlar.
