İstanbul’da yaşamak bir ulaşım romanı gibidir:
Her gün yeni bir bölüm, her durakta başka bir karakter…
Metrobüste sabahın 7’sinde göz göze geldiğiniz insanla akşam 7’de aynı yerde buluşmak,
Marmaray’ın tünelinde “göz gözü görmezken” yaşanan içsel krizler,
🛳 Kadıköy vapurunda kahveyle yalnızlığa dalmak,
500T’ye binip ömründen yıllar vermek...
İstanbul’da ulaşım sadece A noktasından B’ye gitmek değil, bir “direniş biçimi”.
En saçma durakta indiğiniz an hangisiydi?
Kalabalıkta tanımadığınız biriyle aynı podcasti dinlediğinizi fark ettiğiniz oldu mu?
Ya da yıllar sonra bir otobüsün camından geçip giden bir semtte geçmişinizle yüzleştiniz mi?
“İstanbul’da bazen varmak değil, yolda kalmak daha öğreticidir.”
Anlatın, iç dökün, gülelim ya da hep beraber içlenelim. Belki aynı trende yan yana durmuşuzdur da fark etmemişizdir.
Her gün yeni bir bölüm, her durakta başka bir karakter…
Metrobüste sabahın 7’sinde göz göze geldiğiniz insanla akşam 7’de aynı yerde buluşmak, Marmaray’ın tünelinde “göz gözü görmezken” yaşanan içsel krizler,🛳 Kadıköy vapurunda kahveyle yalnızlığa dalmak,
500T’ye binip ömründen yıllar vermek...İstanbul’da ulaşım sadece A noktasından B’ye gitmek değil, bir “direniş biçimi”.
En saçma durakta indiğiniz an hangisiydi?
Kalabalıkta tanımadığınız biriyle aynı podcasti dinlediğinizi fark ettiğiniz oldu mu?
Ya da yıllar sonra bir otobüsün camından geçip giden bir semtte geçmişinizle yüzleştiniz mi?
“İstanbul’da bazen varmak değil, yolda kalmak daha öğreticidir.”
Anlatın, iç dökün, gülelim ya da hep beraber içlenelim. Belki aynı trende yan yana durmuşuzdur da fark etmemişizdir.
31 e bindim Kuyumcukentte son durak dedi şöför. Adama sordum yanlış binmişsin dedi . Geldiğim yönden binmem lazımmış. İş işten geçti tabi . Tekrar 31 le Topkapıya gelip , T4 tramvayıyla Mescidi Selama geldim ama 23:00 otobüsünü kaçırdım . Eve yürüyerek döndüm 
